januari 2018 Yvonne Lommers, geestelijk verzorger
Afgelopen kerstvakantie bracht ik wat dagen door in Rome. Rome ook wel de eeuwige stad genoemd. Rome een soort van openlucht museum, waar jaren van geschiedenis boven op elkaar gestapeld liggen. Een waar eldorado voor geschiedenisliefhebbers zoals ik.
Een stad ook waar geloof zichtbaar is op elke hoek van de straat. Is het niet een kerk, dan wel met een standbeeld van Petrus, Paulus, Maria. Maar wat is geloof nu eigenlijk en wat heeft dat met het Vaticaan en met weelde en rijkdom te maken?
Rome een bijzondere stad dus, ook door de grote verschillen in rijkdom en armoede, wat direct oproept, dit klopt toch niet! Op het Sint-Pieterplein zie je overal bedelaars, van oude van dagen op blote voeten tot jonge moedertjes met hun baby’tje in de armen. Dat zet zo aan het denken. De grote vragen over geloven, leven, leven na de dood, hemel en hel, komen als vanzelf naar boven.
Veel van mijn reisgenoten hadden het gehad met ‘de kerk’. Het was ‘het moeten’, wat telkens naar voren kwam: ‘Ik moest per se twee keer per zondag naar de kerk’, ‘ik moest iedere dag de mis bijwonen’, ‘de kerk kan het zo mooi zeggen, maar waarom laat God al de ellende toe, waarom grijpt God niet in’. Hierdoor probeert men om God, het geloof in God, of de kerk los te laten, maar dat blijkt toch niet zo gemakkelijk te gaan. Men worstelt met allerlei vragen. Over hel en verdoemenis en of ik daar nog echt in geloof? Over God of allerlei goden, over Jezus zien als een bijzonder mens of als de Zoon van God.
Vanuit de Bijbel heb ik geprobeerd om in te gaan op vragen en op – en aanmerkingen. Ik heb geprobeerd om de aandacht te richten op het goede, het bijzondere, het liefdevolle van God. Want dat laat de Bijbel toch ook zien.
Bijzonder daarbij was dat ik in de kerstnacht de schriftlezing mocht doen uit Jesaja 9;
Een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven; de heerschappij rust op zijn schouders. Deze namen zal hij dragen: Wonderbare raadsman, Goddelijke held, Eeuwige vader, Vredevorst.
Een belofte die honderden jaren ervoor was gedaan en daadwerkelijk uitgekomen is.
De uitkomst van die belofte, de komst van dat KIND is ook weer wereldwijd in 2017 gevierd. Maar dat KIND, de Zoon van de Allerhoogste God, is volwassen geworden, heeft als mens geleefd op aarde, is gekruisigd, gestorven en begraven, ten derde dagen wederom opgestaan, opgevaren ten hemel, zittende aan de rechterhand van God, vanwaar Hij komen zal om te oordelen, de levenden en de doden….Vooral dat laatste laat de mens niet los: het oordeel, hel, duivel……Allemaal ‘enge zaken’, waar we niet aan willen denken, waar sommigen (vroeger) bang voor zijn gemaakt.
Wat ontzettend verdrietig toch, dat het negatieve blijft hangen. Is dat nu geloven?
God, Jezus Christus, Het Woord, begint bij het positieve. Van begin tot het eind van de Bijbel is dat te lezen. En specifiek in Johannes 3 vers 16; Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
God is goed. Alles is al gedaan om eeuwig bij God te mogen wonen.
Wij hoeven niets te doen!
En toen raakte ik zelf het spoor bijster in Rome, door het zien van onderstaand beeld
Mattheüs 25 35Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, 36ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.”
Moet ik dan toch wat doen?
Voor wie moet ik dat doen?
Dit beeld laat heel duidelijk zien, wie die ‘IK’ is!
Wat is werken in de zorg dan een prachtig iets.
Iedere dag mogen we er zijn voor Hem en namens Hem.
Gewoon in het alledaagse.
Zonder opsmuk en weelde.
Gewoon met onze talenten, gewoon met wie we zijn.
‘Laat zo je licht maar schijnen bij alles wat je doet, zodat de mensen zeggen: God is goed, God is liefde, God is goed. ( naar Mattheus 5)
Met Gods zegen ga ik er ook in 2018 weer van harte voor. U ook?
Lees hier de vorige meditaties